In het maartnummer van het Tijdschrift voor Omgevingsrecht schreef ik een artikel over het nieuwe omgevingsplan. Het omgevingsplan vervangt in de nieuwe Omgevingswet het bestemmingsplan.
De bedoeling van de Omgevingswet is dat het omgevingsplan meer mogelijkheden biedt dan het bestemmingsplan. Zo moet er meer flexibiliteit mogelijk zijn en moet er globaler kunnen worden bestemd. Ook termionologisch verandert er van alles. De Omgevingswet vervangt het begrip bestemmen door ‘evenwichtige toedeling van functies aan locaties’. Mijn conclusie is dat dit streven op zichzelf lovenswaardig is maar dat de tekst van de nieuwe Omgevingswet nog niet duidelijk maakt hoe die flexibiliteit kan worden bereikt. In de Omgevingswet is ervoor gekozen om het systeem te handhaven dat als een omgevingsvergunning in het omgevingsplan past, de omgevingsvergunning niet kan worden geweigerd. Dit levert een belangrijke beperking voor globaal bestemmen en maximale flexibiliteit. Hoe de flexibiliteit uitwerkt hangt dus af van de verdere uitvoeringswetgeving die nu wordt opgesteld.